Barstjes

Submitted by admin_vic on Sun, 04/07/2019 - 23:46

‘Kijk dan’, ze laat het me zien.

‘Er zitten barstjes in m'n scherm’. Ze duwt de mobiele telefoon voor m’n ogen.

Ik kijk. Ik zie de barstjes. Je moet wel goed kijken, want als je het niet weet, zie je ze niet. Maar ik zie ze wel. De mensen om ons heen in de wachtruimte van de kliniek zien de barstjes niet. Interesseert ze ook niets, ze hebben hun eigen barstjes om te lijmen.

Ik kijk naar haar. Mijn mooie meisje, mijn dochter, mijn oudste. Met barstjes. Weet niet goed wat ik moet zeggen. Sorry heb ik al gezegd. Meerdere malen. Maar ik weet niet zeker of ze het gehoord heeft. Soms denk ik van wel, soms denk ik van niet. Vaker denk ik van niet. En dan vervloek ik mezelf.

Want ik ben medeverantwoordelijk voor de barstjes. Door mijn beslissing van 20 jaar geleden, toen ze nog 10 was, heb ik mede die barstjes veroorzaakt. En dat spijt me. Maar ik overtuig mezelf nog iedere dag met mijn waarheid. Dat als ik die beslissing niet genomen had, de barstjes veel groter geweest zouden zijn. Dan had het hele scherm aan diggelen gelegen.

‘Ik moet eerst van mezelf gaan houden’, hoor ik haar zeggen tegen de dienstdoende arts. Trots voel ik me. En treurig. Trots omdat ze het lef heeft om dat te zeggen en treurig omdat ze nog niet van het mooiste mens van de wereld houdt. En ik vervloek mezelf weer. Terwijl ik weet dat ik dat niet moet doen. Maar ik laat me bijna nooit vertellen wat ik moet doen, door niemand. Er zijn maar een paar mensen die mij mogen vertellen wat ik wel of niet moet doen. En zij is er één van. Dat probeer ik haar duidelijk te maken.

Ik kan lijm gaan kopen voor die barstjes. Ik kan ook proberen haar te laten lachen. Ik kan ook nog een keer sorry zeggen. Of misschien moet ik er een stukje over schrijven.